Το σκοτάδι ήταν καλός φίλος τελικά. Τυλιγμένος με μία κουβέρτα καθόταν σε μία γωνία του διαμερίσματός του. Μόνος. Το κινητό του βρισκόταν κάπου εκεί κοντά και δεν είχε σταματήσει να χτυπάει επί μία μέρα , αλλά δεν τον ένοιαζε. Είχε πάρει εβδομαδιαία άδεια από το πανεπιστήμιο και τώρα καθόταν εκεί , ολομόναχος , διαλυμένος και άυπνος. Μόνη του συντροφιά η κουβέρτα και ένα πακέτο δημητριακά . Δεν θύμιζε σε τίποτα τον Δρ. Ντάμιεν πλέον. Άθελά του μετατρεπόταν σε κάποιον άλλον.
Κι όμως , ήταν τόσο ανόητος. Για όλα αυτά ευθυνόταν μονάχα εκείνος. Ήθελε να δημιουργήσει ένα φάρμακο που θα αύξανε την αυτοπεποίθηση και θα δημιουργούσε μεγαλύτερες δόσεις αδρεναλίνης για τον οργανισμό. Αυτό επιθυμούσε! Και τα κατάφερε! Μόνο που το παράκανε. Χρησιμοποίησε τον εαυτό του ως πειραματόζωο. Εκεί έχασε το παιχνίδι. Νόμιζε ότι τρελαινόταν και λίγες μέρες πριν έτρεξε να επισκεφθεί ψυχολόγο.
Όχι. Δεν ήταν θέμα ψυχολογίας , δεν ήταν καν θέμα μυαλού. Τελικά όντως το χάπι είχε δημιουργηθεί αλλά προκαλούσε κενά μνήμης. Έτσι ποτέ δε θυμόταν τίποτα από τη στιγμή που το χάπι δρούσε.
Τότε ξαφνικά , ξυπνούσε. Πεταγόταν όρθιος και βρισκόταν είτε στο εργαστήριο είτε στο σαλόνι και εσχάτως σε κάποιο παγκάκι ή στο δρόμο. Η ψυχανάλυση δε βοήθησε ποτέ , τίποτα δε βοήθησε. Κάθε μέρα ήταν όλο και πιο αδύναμος.
Έβαλε το μυαλό του κάτω και σκέφθηκε. Και βρήκε ότι ο ίδιος έφταιγε για όλα αυτά.
Εκείνη τη στιγμή θύμωσε και διέλυσε μόνος του ολόκληρο το εργαστήριο. Από την οργή του τα έκανε όλα θρύψαλα. Άλλη μία ηλίθια κίνηση. Διέλυσε μόνος του τη δουλειά τόσων ετών.
Είχε νικηθεί και έτσι όπως ήταν αποκαμωμένος , αφέθηκε στην τωρινή του κατάσταση. Είχε χάσει ακόμα και τις μέρες. Πρέπει να ήταν Δευτέρα ή Τρίτη. Δεν ήξερε. Πολλές φορές έκλεινε τα μάτια και φανταζόταν ότι απλά επρόκειτο για ένα κακό όνειρο.
Το σκοτάδι που αντίκριζε όταν τα ξανά άνοιγε ήταν απλά το χαστούκι που τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Μα τι κάνω…» , μουρμούρισε. Πέταξε την κουβέρτα και σηκώθηκε όρθιος . Παραλίγο να σκοντάψει στα δημητριακά που είχαν χυθεί αλλά κράτησε την ισορροπία του και έτρεξε να βρει τον διακόπτη του σαλονιού. Μόλις φωτίστηκε ο χώρος , άρπαξε τα γυαλιά του από το τραπεζάκι και πήγε ως το μπάνιο. Εκεί πλύθηκε και πήγε να φορέσει τους φακούς επαφής του. Θεώρησε όμως πιο σωστό να μην το κάνει αυτό. Έπρεπε να επιδιορθώσει την κατάσταση. Θα καλούσε γρήγορα το πανεπιστήμιο και θα έπαιρνε πίσω την άδειά του , ενώ θα καθάριζε το εργαστήριό του. Μα πρώτα έπρεπε να σταματήσει και να εξαφανίσει την ουσία που τον κατέστρεψε.
Μπήκε φουριόζος στο κατεστραμμένο και γεμάτο γυαλιά και υγρά χώρο εργασίας του. Άρχισε να συγυρίζει. Αργά μα σταθερά. «Ναι , Ντάμιεν , έτσι , έτσι». Προσπάθησε να εμψυχώσει τον εαυτό του. Ξαφνικά ένιωσε όμως μία μικρή επιθυμία να ακουμπήσει την απαγορευμένη ουσία. Έφτασε κοντά. Έφτασε πολύ κοντά.
Η πρώτη σκέψη πρόσταζε να μην το κάνει. Η δεύτερη όμως έλεγε , γιατί όχι; Άλλη μία φορά; Αλλά αυτή τη φορά θα παρακολουθήσεις τον εαυτό σου!
Άνοιξε τη βιντεοκάμερα και σήκωσε τα ραγισμένα φιαλίδια και μερικά χαπάκια που είχε φτιάξει. «Απόψε θα τελειώσουν όλα» , ψιθύρισε. Άρπαξε ένα χάπι και το κατάπιε. Έτσι ξεκινούσε πάντα. Κοιτούσε τη βιντεοκάμερα για αρκετή ώρα. Μιας και δε συνέβη τίποτα είπε να κάνει μία μικρή βόλτα στο δωμάτιο. Περιπλανήθηκε στα συντρίμμια που είχε προκαλέσει. Ξαφνικά ήταν ήρεμος. Γαλήνιος όπως ήταν πλέον , έκλεισε τα μάτια.
Διακοπές… Ναι… Ένα τροπικό νησί χρειαζόταν. Θυμόταν πως κάποτε είχε πάει διακοπές στην Καραϊβική. Μαζί με τη μητέρα και την αδερφή του. Εκεί, είχε βρει και τον παράδεισο. Μία γαλάζια θάλασσα , κοκοφοίνικες , λευκή άμμος . Όμορφες τουρίστριες και φυσικά καμία έγνοια. Αν αυτό δεν ήταν ο παράδεισος , τότε τι ήταν; Σίγουρα πάντως , ήταν υπέροχα... Σαν το αεράκι. Το αεράκι που φυσούσε στο πρόσωπό του. Ένα τόσο ανάλαφρο αεράκι…
Τότε άνοιξε τα μάτια. Όλη η πόλη βρισκόταν μπροστά του. Αισθανόταν ότι με ένα του άγγιγμα θα μπορούσε να την κάνει δική του. Όλη η πόλη θα του άνηκε. Γιατί όχι; Δεν ήταν αδύναμος. Το αντίθετο. Αν έστω και για μία στιγμή πίστεψε ότι ήταν ανίσχυρος , έκανε λάθος. Εκείνη τη στιγμή , ήταν απλά ζωντανός και παντοδύναμος. Ύστερα από πολύ καιρό ένιωθε… ΖΩΝΤΑΝΟΣ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου