Το ρολόι του κυλούσε απελπιστικά αργά. Ο καφές που στεκόταν δίπλα σχεδόν είχε κρυώσει και οι φωνές γύρω του ολοένα και αυξάνονταν. Του φαινόταν σαν να είχε περάσει μία αιωνιότητα , ενώ στην πραγματικότητα , είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά.
Δίπλα του , ο Άσλεϋ χαμογελούσε όπως παντα. Ντυμένος με ένα ροζ πουκαμισάκι , στεκόταν όρθιος αγναντεύοντας τα παιδάκια που παίζανε στο πάρκο. Το παλικάρι δεν ήταν κακό , ούτε χαζό. Ήταν ο έμπιστος του αφεντικού για τούτες τις δουλειές , αλλά μπορούσε να γίνει αρκετά εκνευριστικός. Φυσικά , ο Ντομένικο κατανοούσε πως ο νεαρός δούλευε σε άλλο πόστο και ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας από τον ίδιο. Ο κύριος Τορνάντι επίσης , ήξερε πως αυτός ήταν αρκετά βαρύς για να φυλάει τα νότα κάποιου σαν τον Άσλεϋ Κάμπερ , και έτσι ο Μπαξ ήταν αυτός που τον συνόδευε συνήθως , μα τώρα...
Δίχως τον Μπάξυ , ο κλήρος έπεφτε σε αυτόν να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Και σαν να μην έφταναν αυτά , έπρεπε να περιμένει και σε ένα ρημαδο-πάρκο , γεμάτο παιδάκια και μαμάδες για να ολοκληρώσει την παράδοση . Κλασικά ο πελάτης είχε αργήσει. Εδώ κι ένα ολόκληρο τέταρτο περίμεναν σαν τους βλάκες. Οι δείκτες του ρολογιού έμοιαζαν πλέον σταματημένοι.
«Πάντα τόσο αργεί ο δικός σου;» , έστριψε αργά προς τον Άσλεϋ.
«Ου! Ναι , γι’αυτό τσίμπησα και ντονατσάκι απ’του Μπέλλυ , για να περάσει λίγο η ώρα.»
«Τα κάνει καλά τα άτιμα είναι η αλήθεια!»
«Ο καφές παρόλα αυτά με χαλάει λιγάκι…» , πρόσθεσε ο μικρός.
«Πώς γίνεται αυτό; Ο καφές είναι υπέροχος!»
«Τότε γιατί δεν πίνεις; Θα χει παγώσει ως τώρα…»
Ο Ντομ μόρφασε , είχε ξεχάσει εντελώς τον καφέ του. Όντως , οι γουλιές ήταν κρύες τώρα , αλλά και πάλι ο καφές του Μπέλλυ ήταν μία απ’τις λίγες απολαύσεις της καθημερινότητας.
Όλο αυτό του θύμισε και πάλι τον Μπαξ. Ο μπαγάσας ποτέ δεν εκτίμησε τούτον τον καφέ. Ο μπαγάσας ήταν πιο ξεροκέφαλος και από βελανιδιά. Ο μπαγάσας ήταν ο λόγος που πρόδωσε το αφεντικό εκείνη τη μοιραία νύχτα. Μα ο μπαγάσας ήταν αυτός που πλήρωνε τώρα τη νύφη και που ίσως…ίσως…
Σταμάτησε τις μαύρες σκέψεις. Τον είχε αφήσει σε καλά χέρια , ο δόκτωρ Βίκτορ Γκρην ήταν καλός γιατρός και είχε μία περίφημη κλινική. Βέβαια ήταν και μεγάλος μεζές. Ούτε την κόρη του δεν μπορούσε να κουμαντάρει.
«Άργησε πάρα πολύ σήμερα…» , μουρμούρισε ο Άσλεϋ.
«Δεν είναι πράγματα αυτά» , κούνησε κι εκείνος το κεφάλι.
«Τι να κάνει κανείς , εφόσον ο πελάτης πληρώνει…»
«Α όχι μικρέ , δεν πάει έτσι. Αν θες να παίξεις το παιχνίδι πρέπει να το παίξεις σωστά που να με πάρει. Δεν μπορείς να αργείς τόσο , ούτε να το παίζεις δύσκολος και πολύς».
«Μα , τα λεφτά…».
Ο Ντομένικο γέλασε , «τις προάλλες που έλειπες από την πόλη κάναμε εμείς τη μεταφορά. Οι τύποι άρχισαν να το παίζουν ιστορία. Και το πλήρωσαν. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται σ’αυτές τις δουλειές. Και πίστεψέ με έχουν δει πολλά τα μάτια μου.»
Τράβηξε άλλη μία τζούρα απ’ τον παγωμένο πια καφέ και ύστερα σηκώθηκε να τον πετάξει.
Είκοσι λεπτά είχαν περάσει , και ο τύπος ήταν άφαντος…
Έφτασε στον κάδο απορριμμάτων , κοίταξε γύρω και άφησε το πλαστικό ποτηράκι. Ένα μικρό κορίτσι κουτούλησε πάνω του και αυτός χαμογελώντας το σήκωσε και του χάιδεψε τα μαλλιά. Η μητέρα του πλησίασε τρομαγμένη , μα την καθησύχασε πως η μικρή είναι απολύτως καλά.
Κοίταξε το παγκάκι όπου στεκόταν ο προστατευόμενος του. Ξαφνικά ένας άλλος άνδρας εμφανίστηκε και κάθισε δίπλα του. Παρατήρησε τη σκηνή από μακριά. Ο άνδρας άφησε μία σακούλα στο παγκάκι , και ύστερα έφυγε. Μα ο Ντομ δεν τον άφησε από τα μάτια του , ο τύπος κάθισε και σε ένα δεύτερο παγκάκι και άφησε μία παρόμοια σακούλα. Μα τι στο καλό; Τι παιχνίδι παίζει αυτός;
Πλησίασε τον Άσλεϋ και του έκανε ένα νεύμα να μην ακουμπήσει τη σακούλα. Την άρπαξε και αμέσως προχώρησε προς το άλλο παγκάκι και πήρε και τη δεύτερη τσάντα. Δίχως να χάσει χρόνο , έτρεξε προς τον άγνωστο άνδρα και του φώναξε:
«Κύριε! Συγγνώμη , ξεχάσατε τα ψώνια σας!». Εκείνος γύρισε ξαφνιασμένος και απάντησε ωχρά , «κάποιο λάθος κάνεις φίλε , δεν κρατούσα τίποτα!».
«Α όντως; Θα σας μπέρδεψα με κάποιον άλλον τότε…».
Επέστρεψε στο παγκάκι , χτύπησε στον ώμο το μικρό , και του μίλησε σιγανά , «πάμε να φύγουμε».
«Μα δεν ήταν αυτός ο πελάτης μας! Πού να πάμε;»
«ΠΩΣ;» , ο Ντομένικο τα έχασε.
«Κάθισε κάτω Ντομ , δεν έγινε ακόμα η δουλειά! Δεν καταλαβαίνω τι έπαθες».
«Η τσάντα…»
«Γιατί να μας ενδιαφέρει; Δεν πρόκειται για τον άνθρωπό μας! Χαλάρωσε , το καλό πράγμα αργεί…»
«ΤΡΙΧΕΣ!» , φώναξε.
Άνοιξε την πρώτη τσάντα στα πεταχτά. Δεν είχε παρά αποκόμματα από εφημερίδες… Με μία πρόχειρη ματιά , αντίκρισε το ίδιο πράγμα και στη δεύτερη.
Ποιος ήταν ετούτος ο μυστήριος τύπος; Και τι ρόλο έπαιζαν οι δύο άδειες τσάντες; Τον έψαξε μέσα στο πλήθος , αλλά δεν μπόρεσε να τον εντοπίσει ξανά. «Γαμώτο!».
Έτρεξε προς τα εκεί που τον άφησε πριν. Δεν ήταν τελικά η ιδέα του, εκείνος ο άνδρας προσπαθούσε να τους τη φέρει.
Η οχλαγωγία και η ζέστη δεν ήταν καλοί σύντροφοι. Ξαφνικά ένιωθε τόση πίεση που ένιωσε πως θα καταρρεύσει. Κρατήθηκε από ένα δέντρο που βρισκόταν στην εξωτερική μεριά του πάρκου και κοίταξε με τα θολωμένα μάτια του το μεγάλο δρόμο.
«Είστε καλά κύριε;» , πρέπει να τον ρώτησε μία νεαρή κοπέλα.
«Έτσι νομίζω» , ψιθύρισε.
«Αν χρειάζεστε κάτι , πείτε το μου…»
«Πηγαίνετε , θα είμαι εντάξει».
Το αχνό του χαμόγελο έσβησε όσο η γυναίκα απομακρυνόταν.
Του είχαν πέσει πολλά τις τελευταίες εβδομάδες , πρώτα ο δικηγόρος , μετά ο Μπαξ… Όλα έμοιαζαν να διαλύονται… Και τώρα κάποιος παίζει έτσι απλά μαζί του; Τα βλέφαρά του ήταν πολύ βαριά , λες και όλα έσβηναν , μα…
«Ντομένικο!» , τότε άκουσε τη φωνή.
Γύρισε ζαλισμένος , και είδε τον Άσλεϋ .
«Άσλεϋ , ο τύπος… ο τύπος μας την έφερε!»
«Μα τι λες τώρα Ντομ ; Μόλις ήρθε ο δικός μου. Του έδωσα το πακέτο , και πήρα τα χρήματα , όπως κάθε αναθεματισμένη φορά!»
«Και οι άδειες σακούλες;»
«Τι σε έπιασε; Ποιος νοιάζεται για αυτές;»
«ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ!» , ο μικρός του έδινε στα νεύρα , θα τον έπιανε τώρα από το λαιμό αν δε βρίσκονταν σε κοινή θέα.
«Ντομένικο , νομίζω πως δεν είσαι καλά , έλα πάμε…»
Ο νεαρός τον έπιασε από τον ώμο και ξεκίνησαν για το αυτοκίνητο… Μα ο Ντομένικο γνώριζε πως κάτι είχε συμβεί. Κάτι βρώμαγε , και κάποιος μόλις τους την είχε φέρει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου