02. Life On Mars?

Το σβησμένο αποτσίγαρο ήταν κολλημένο εδώ και ώρες στα χείλη του. Τα μισόκλειστα μάτια του ίσα που φαίνονταν στο ημίφως και η σιγανή μελωδία που ερχόταν κατευθείαν από την παλιά συσκευή κολλημένη στο αυτί  του ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν στο μικρό δωμάτιο. Τούτο εδώ το ραδιοφωνάκι , πρέπει να βρισκόταν στην κατοχή του εδώ και δεκαπέντε χρόνια , μα ποτέ δεν είχε χαλάσει. Ήταν πάντα εκεί και  τον συντρόφευε σε κάθε έκφανση της ζωής του. Απόψε , για μια ακόμα βραδιά , ήταν η μοναδική του παρέα.
Κάπως έτσι , χαμένος στις μελωδίες του David Bowie , ο Μπάστερ δεν είχε καταλάβει πως είχε ήδη νυχτώσει.
Η μέρα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για τον αστυνόμο Μπάττερ. Η υπόθεση που είχε αναλάβει πλανόταν σα φάντασμα πάνω από ολόκληρο το σώμα , και τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για αυτόν και την ομάδα του.
Μία σειρά από εγκλήματα και μαρτυρίες , έδειχναν πως πέραν από το οργανωμένο έγκλημα που αποτελούσε κλασικό πονοκέφαλο για όλους , τελευταία , κάποιος καινούριος παίχτης είχε εμφανιστεί στην πόλη. Κάποιος αδίστακτος ραδιούργος τύπος θεωρούταν ο νούμερο ένα ύποπτος για μία σειρά από εγκληματικές ενέργειες που έλαβαν χώρα τον τελευταίο μήνα.
Κομπίνες κάθε είδους σε καζίνα και στον ιππόδρομο αλλά και περιστατικά όπως οι εμπρησμοί και οι καταστροφές μαγαζιών , εξελίσσονταν πλέον σε καθημερινή ρουτίνα.
Αυτό που κάποιοι πλέον ονόμαζαν “η υπόθεση της δεκαετίας” έπεφτε άξαφνα στους ώμους του.
Έτσι ο Μπάστερ χρειαζόταν όλο και πιο πολύ χρόνο κλεισμένος στη μοναξιά του , χρόνο για να χαλαρώσει  , χρόνο για να αδειάσει το μυαλό του.
«Is there life on Mars?» , διερωτόταν η φωνή από την παλιά συσκευή…
Μάλλον δε θα μάθαινε ποτέ την απάντηση  , καθώς ένα χτύπημα στην πόρτα , τον έκανε να πεταχτεί από το κρεβάτι.
«Σάντρα!;» , φώναξε.
Η πόρτα άνοιξε με φούρια και η αδελφή του μπήκε μέσα στο δωμάτιο φανερά εκνευρισμένη. Φορούσε τη φούξια φόρμα της και είχε τα πυρόξανθα μαλλιά της τυλιγμένα σε κοτσιδάκια. Του’ρθε να γελάσει αντικρίζοντας αυτή την αστεία αμφίεση της μικρής του αδελφής , αλλά κρατήθηκε. Δε θα θελε να την εξαγριώσει κι άλλο. Πάρα το μικρό της ανάστημα , ήταν ικανή να σηκώσει την πολυκατοικία στο πόδι.
«Μα καλά , είσαι εντελώς αναίσθητος; Το ηλίθιο κινητό σου χτυπάει κάθε δέκα λεπτά κι εσύ έχεις κλειδαμπαρωθεί εδώ μέσα; Τι ακριβώς παριστάνεις Μπάστερ;»
«Ώπα ώπα… Χαλάρωσε Σαντρούλα… Εδώ προσπαθούσα να αράξω λίγο… Ξέρεις…»
«Δεν ξέρω αν έχει την ίδια γνώμη και ο Υπαστυνόμος Μαξ Φάρελ που καλεί τόση ώρα…»
«Ο Μαξ; Μα είμαστε εκτός υπηρεσίας , τι μπορεί να θέλει τέτοια ώρα ο Μαξ;»
«Είναι ένα καλό ερώτημα , που μπορείς να λύσεις , παίρνοντας τον πίσω!» , είπε η Σάντρα και του πέταξε στα χέρια το κινητό.
«Ευχαριστώ αδελφούλα!» , της χαμογέλασε.
«Μη με καλοπιάνεις!! Έχασα ήδη πολύτιμο χρόνο , με έκοψε απ’τη γυμναστική μου βλέπεις!» , μούγκρισε εκείνη.
«Μμμ , κατάλαβα… Πάντως είσαι πολύ όμορφη μέσα σε αυτή τη ροζουλί φόρμα μικρούλα!».
«ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΟΛΛΙΝΣ ΜΠΑΤΤΕΡ , θα σε σκοτώσω αν τολμήσεις να με ξανα-ειρωνευτείς!!» Ούρλιαξε και έφυγε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα. Ω , πόσο αγαπούσε τη μικρή του αδελφή! Πώς θα ζούσε χωρίς εκείνη;
Η πόρτα σαφώς και ξανα-άνοιξε μετά από μερικά δευτερόλεπτα , και ακούστηκε  ένα:
«Για να εξιλεωθείς , περιμένω να μαγειρέψεις εσύ απόψε!» . Κι αυτή τον αγαπούσε όμως , και τρελαινόταν για τη μαγειρική του.
Σίγουρα λοιπόν , εκείνο το βράδυ , ο Αστυνόμος Μπάστερ Μπάττερ , είχε καλύτερα πράγματα να κάνει από το να καλέσει τον νεαρό βοηθό του Μαξιμίλιαν Φάρελ… Όμως , το παλικάρι είχε καλέσει γύρω στις δέκα φορές τις τελευταίες ώρες , λες και κάτι είχε συμβεί.

Το μικροσκοπικό παράθυρο του δωματίου του άνοιξε και το κεφάλι του Μπάστερ ξεπρόβαλλε. Τι καθαρός ουρανός , σκέφτηκε. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά , καθαρός αέρας , ανθισμένα δέντρα , πουλάκια στα κλαδιά… Και περισσότερες παρανομίες . Αυτό δεν έπρεπε να είναι στη λίστα , αλλά μιας και επρόκειτο για έναν καθωσπρέπει μπάτσο , το ότι η εγκληματικότητα ανέβαινε όσο άνοιγε ο καιρός ήταν κάτι το θετικό. Όχι για την κοινωνία προφανώς , αλλά για το επάγγελμα.
Χαμογέλασε λίγο , με την παράδοξη αυτή σκέψη. Αν δεν υπήρχε ανομία δεν θα υπήρχε και ευνομία. Αλλά αν δεν υπήρχαν νόμοι; Θα υπήρχε έγκλημα;  Ήταν όλα αυτά αμφίδρομα;
Άφησε για λίγο πιο μετά το συλλογισμό. Θα έκανε την κλίση στα γρήγορα και ύστερα θα επέστρεφε στον David Bowie ή στους Velvet Underground ή ότι άλλο θα έβαζε ο αγαπημένος του ραδιοσταθμός.
«Μαξ;» , είπε γρήγορα με το που άκουσε το ακουστικό να σηκώνεται.
«Αστυνόμε!! Μα πού είστε; Γιατί δεν το σηκώνετε τόσες ώρες; Έχουν συμβεί τραγικά πράγματα… Ούτε στο σταθερό μου είπαν απαντάτε!»
Στο σταθερό; Σκέφτηκε… Είχα πει στη Σάντρα να το πληρώσει … Τι διάολο…; Το κόψανε;
«Ω , Μαξ , χίλια συγγνώμη ,ήμουν απασχολημένος …Ξέρεις με την υπόθεσή μας , οπότε δεν έδωσα σημασία σε τηλέφωνα. Εξήγησε μου λοιπόν , τι τραγικά πράγματα συνέβησαν;»
«Θυμάστε την υπόθεση του Σάμιουελ Λόκατ;»
«Χμ , ένας δολοφονημένος πρέπει να ήταν αυτός…» , απάντησε σκεπτικός ο Μπάστερ.
«Ακριβώς , ήταν εκείνος ο νεαρός που βρέθηκε έξω από το Κάραμελ Ντρημς!»
«Α ναι! Λοιπόν τι πιο τραγικό του συνέβη;»
«ΟΧΙ!! ΔΕ ΣΥΝΕΒΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΤΙ ΑΣΤΥΝΟΜΕ! Κοιτάξτε , καλύτερα να έρθετε γρήγορα εδώ που είμαι , κι εγώ δεν μπορώ να μιλήσω άλλο και σας χρειάζεται και ο διοικητής…»
«Ώπα ώπα , τι έγινε Μαξ; Δεν μιλάς καθαρά! Μου πετάς ένα Σάμιουελ Λόκατ , ένα Κάραμελ Ντρημς και στο τέλος έναν διοικητή.»
«Ο Ήθαν Πρινς… ο συνάδελφος από το ανθρωποκτονιών που ερευνούσε την υπόθεση , βρέθηκε νεκρός..!»
«ΠΩΣ; Ο ΗΘΑΝ;» , σοκαρίστηκε , «σε ποια περιοχή τον βρήκατε;»
«Εδώ είναι το πιο περίεργο. Είμαστε στο Κάραμελ Ντρημς. Ο αστυνόμος βρέθηκε δαρμένος και πυροβολημένος έξω από το καζίνο. Ακριβώς , όπως συνέβη και στην υπόθεση που ερευνούσε.»
Ο Μπάστερ σώπασε για μερικές στιγμές. Δεν είχε δώσει καμία σημασία σε τούτη την υπόθεση του Ήθαν , ούτε έβλεπε κάτι το περίεργο σε αυτή. Όμως ξαφνικά όλα άλλαζαν. Και κάτι του βρώμαγε.
«Αστυνόμε; Αστυνόμε με ακούτε;» , ακουγόταν ο Μαξ απ’το τηλέφωνο.
«Μαξ. Σε ακούω καθαρά. Και όλα είναι καθαρά. Δώσε μου τη διεύθυνση του καζίνου και έρχομαι.» , άρπαξε ένα στυλό και σημείωσε στο χέρι του τη διεύθυνση του Κάραμελ Ντρημς.
«Πες στον διοικητή ότι θα είμαι εκεί σε λίγη ώρα…» , ξαναείπε στον βοηθό του και όρμησε στην ντουλάπα.

Κοντοστάθηκε πάνω από το κρεβάτι του. Το παλιό ραδιοφωνάκι ακόμα έπαιζε. Το σήκωσε και το ακούμπησε απαλά στο αυτί του.
Τώρα έπαιζε R.E.M. . Χαμογέλασε και ύστερα ακούμπησε τη συσκευή στο κομοδίνο , κλείνοντάς τη. 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...